Het wintert buiten nog steeds, ook al blijkt het ergste toch wel voorbij te zijn. En hoop duikt weer op in het hart van zoveel duivenliefhebbers. Met al dat jong volk op het dak of in de spoetnik is die hoop wel verantwoord. Nieuwe horizonten dagen weer op als het straks opnieuw lente wordt en de natuur in al zijn pracht herleeft en bekomt van al dat gure winterweer van de voorbije weken. Ik heb het ergste niet meegemaakt, was al weer een tiental dagen weg van huis, op zoektocht en verkenning in Taiwan, mijn tweede vaderland. Het duurde deze keer wel een beetje  vooraleer ik me echt weer thuis voelde in het land waar ik 20 jaar euforisch en hartstochtelijk geleefd heb. De overgang van -16° Celsius naar +- 28° liet me echt niet onverschillig. Het was al weer een jaar geleden dat ik Taiwan nog bezocht had. Het weerzien van vrienden en geliefden heeft altijd iets speciaals om het lijf. Iedereen is intussen ook al een jaartje ouder geworden. Maar toch heb ik ondervonden dat hechte relaties moeilijk te ontwrichten zijn. Maar hoe mooi zo’n weer zien ook is, het afscheid is dat veel minder. Ik heb steeds het gevoel dat er iets afscheurt bij mij op het ogenblik dat ik Taiwan verlaat. En zo iets doet pijn. Bovendien is er nog steeds een soort heimwee naar mijn tweede vaderland  dat is blijven bestaan en meer dan ooit nog levendig aanwezig is. Op de terugweg naar de luchthaven kon ik weeral eens vaststellen dat de bomen in Taiwan steeds groen blijven. Ze verliezen wel hun bladeren, maar het nieuwe leven is er reeds , nog lang voor dat het oude volledig is afgestorven.

Opmerkelijk is toch wel dat de duivensport in het paradijselijk mooie Formosa (dat is de naam die Taiwan droeg lang voordat het afscheurde van het moederland China) niet is stilgevallen. De te winnen prijzen zijn nog verhoogd wijl de kansen om ze binnen te halen geringer werden. Een , met die bedoeling gekozen afvalling systeem verhindert in feite dat de grote pot geld verdeeld moet worden onder veel gegadigden. Maar zij die winnen zijn met een ook schatrijk. De mentaliteit aldaar  is intussen niet veranderd. De verschillende winnaars moeten het kind toch ook een naam geven. En vermits Derauw-Sablon in is, krijgen deze winnende duiven dan ook dit etiket opgeplakt. Toch hebben we, in die korte tijd dat we ginder waren, kunnen vaststellen dat men langzaam, maar zeker terugkeert  van de ingeslagen weg, en op zoek gaat naar duiven die het schoon weer maken op de zware Halve Fondvluchten en de eendaagse fond. Dat zijn dus duiven die ‘morgens gelost worden en voor de avond valt hun thuishaven kunnen bereiken. Dat zijn, volgens wijlen Jan Grondelaers de meest perfecte en begaafde duiven van het luchtruim. Ook ik deel dit standpunt, want met zulke duiven kan je echt wel naar de oorlog gaan, dixit Jan Grondelaers.  Duiven, met echt zware fondvluchten op hun actief worden niet meer gegeerd zoals dat voorheen het geval was. De vluchten over zee zijn, wat hun afstand betreft, gevoelig ingekort. De laatste vijf vluchten, waar het in feite om gaat, zijn respectievelijk 150-250-300-350 en 375 kilometers. Op iedere vlucht sneuvelt een pak duiven en deze die na de sluiting thuis komen (800m/m.) worden niet meer opgevist. Het geen ook de spanning er in houdt. En niet zelden gebeurt het dat de uiteindelijke winnaar zo’n twee miljoen Euro opstrijkt…

3 cc. per liter water, dagelijks te verversen

Wat in BLUE HEAVEN LOFT nu ?
Na onze thuiskomst uit Taiwan was het echt wel werken geblazen. Mijn vrouw heeft het andermaal kunnen klaren , met vriestemperaturen onder de 10°Celsius, je moet het toch maar doen, ja willen doen, wijl je man in Taiwan op vlindertocht is…. De tweede ronde jonge duiven uit onze kwekers en de kinderen van onze vliegduiven dienden onverwijld gespeend te worden. Gelukkig was Dokter Veearts Raf Herbots onmiddellijk bereid om het jonge volkje  een prik te komen geven met COLOMBOVAC  PMX/POX,van de Firma Pfizer. Alles samen nu beschikken we over een dikke honderd jonge duiven die het in 2012 zullen moeten waar maken. We gaan niet meer terug grijpen naar vroegere gewoonte(buikje vol met het oog steeds gericht op de uitgroei) maar keihard en Spartaans optreden volgens het Taiwanees systeem.  Hierbij worden jonge duiven, voor ze 90 dagen oud zijn, volop getraind, terwijl ze intussen verschillende vluchten van meer dan 100 kilometers in de vleugels hebben.

En onze vliegduiven dan? Wel die zitten momenteel volledig los. Met de nestbakken toe. De duivers op rustplankjes, die vliegensvlug kunnen weggenomen worden en weer geplaatst. De vliegduivinnen vertoeven reeds in hun compartiment van waaruit  ze gespeeld zullen worden. We laten hen nu nog ruim en vrij aan hun nieuwe verblijfplaats wennen. Maar, na verloop van tijd, wanneer ze dan weer wat driftiger gaan worden, sluiten we hen op . Ze hebben intussen een eigen zitplaatsje weten te veroveren en geraken aldus langzaam gewend aan het leven als weduwe.
De boodschap echter is om deze weduweduivinnen geregeld terug samen te laten lopen op het hok waar ze gewoond en gebroed hebben. Vooral de jaarduivinnen ontkoppelen zich snel, vergeten vlug waar ze woonden en met wie ze samen in de nestschotel lagen. Intussen wordt er licht gevoederd en zijn we gestart met een kuur van EMDOTRIM.  De bedoeling is hen vervolgens, na een dag of tien te laten enten tegen PARATYFUS met COLOMBOVAC PT, ook weer van de Firma Pfizer. En binnen kort is het dan weer zover… De tijd om te gaan verduisteren breekt weer aan. Meer hierover in onze volgende editie…
De nieuwe bewindsploeg van de K.B.D.B. zit stevig in het zadel, voor zes jaar? We wensen hen alle heil en succes toe. Nieuwe bezems keren goed, dat gaat een voordeel zijn, althans toch in het begin. Laat ons hopen dat ze er in slagen om onze sport nieuw leven in te blazen. Er moeten veranderingen doorgevoerd worden. We hebben zelf een tiental voorstellen doorgemaild aan de plaatselijke afgevaardigden. Zien wat ze er gaan van maken? Of is het weer zoals gewoonlijk ?

“Ze dronken een glas, ze deden een plas en lieten alles gelijk het was!”

Tot kijk

THE LOST SON